Συνέντευξη με τη Νατάσσα Μποφίλιου

1.    Μίλησέ μας για τα σχολικά σου χρόνια στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Τι αναμνήσεις έχεις?

Τα σχολικά μου χρόνια ήταν για μένα η πιο σημαντική περίοδος της ζωής μου… Ήταν ο χρονικός τόπος που διαμορφώθηκε η προσωπικότητα μου και η μετέπειτα επιλογή του δρόμου που αποφάσισα να βαδίσω. Είναι οι αγαπημένοι μου δάσκαλοι, το πρώτο μου αγόρι και οι πρώτοι ουσιαστικοί δεσμοί με άτομα έξω από το οικογενειακό μου περιβάλλον, οι λατρεμένοι μου φίλοι που διατηρώ ακόμα, τα μικρά μου λάθη και το γνωσιακό μου επίπεδο.

2.    Ποια ήταν η έμπνευση η το κίνητρο για να ασχοληθείς με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι?

Η ενασχόληση μου με τη μουσική έχει ακριβώς την ίδια σημασία για μένα με την ενασχόληση μου με τη διαδικασία της αναπνοής. Είναι για μένα η φύση και η θέση μου. Το σκηνικό της ζωής μου κι ένα περιβάλλον ύπαρξης. Το έντεχνο  -με την ευρύτερη έννοια μιας μουσικής ανεξάρτητης από στυλ αλλά συνδεδεμένης με μια αισθητική απαίτηση-  είναι χώρος που κατοικώ, το σπίτι μου.

3.    Σπουδές και μουσική. Τα έχεις καταφέρει και στους δυο τομείς επιτυχώς. Πως τα συνδυάσες?

Δυστυχώς παρουσιάζω ανικανότητα να ανταπεξέρχομαι επιτυχώς σε πολλούς στόχους, ταυτόχρονα, ειδικά όταν ο ένας από αυτούς μου απορροφά όλη την προσωπική μου επιθυμία για ικανοποίηση και όλο μου τον χρόνο. Είμαι ακόμα φοιτήτρια που προχωρώ μέσα στα έτη με αργούς, βαρύς ρυθμούς, άλλα που έχω έτσι και το απόλυτο άλλοθι για να παρατείνω τη νεανική μου ταυτότητα, παρότι σκληρά εργαζόμενη.

4.    Ποιο είδος μουσικής προτιμάς ως ακροατής και ποιος είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής από την ελληνική και ξένη μουσική σκηνή?

Αγαπώ εξίσου όλα τα είδη μουσικής που καταφέρνουν να με συγκινήσουν και να αφήσουν μέσα μου μια αίσθηση πληρότητας μετά την ακρόαση τους. Ακούω φανατικά από Doors και Depeche Mode μέχρι Νίνου και Νταντωνάκη, Simone και Μοσχολιού, Mozart και Λοΐζο.

5.    Είχες τη ευκαιρία να συνεργαστείς με αξιόλογους ανθρώπους του χώρου, όπως τον Σταμάτη Κραουνακη, το Χρόνη Αηδόνιδη, τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο, και άλλους. Τι αποκόμισες από αυτές τις συνεργασίες?

Οι συνεργασίες μου ήταν περιστασιακές και πολύ λίγες και προσπάθησα να αποκομίσω σε αυτόν τον λίγο χρόνο μαζί τους, ότι μπορούσα περισσότερο. Ουσιαστικά η πρώτη μου συνεργασία επί σκηνής με κάποια χρονική διάρκεια, είναι με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Μια εμπειρία πρωτόγνωρη, γεμάτη συγκινήσεις, τεράστιο μάθημα και σπουδαία τύχη. Κάποιους ανθρώπους αισθάνεσαι ότι θα σου έφτανε απλώς να τους γνωρίσεις, όταν σε διαλέγουν να μάθεις κοντά τους, ποιά μεγαλύτερη τιμή?

6.    Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί; Πως βλέπεις τη νέα γενιά σήμερα στο ελληνικό τραγούδι; Τι συμβουλή θα έδινες στην νέα γενιά δημιουργών και καλλιτεχνών;

Ένας νέος καλλιτέχνης έχει όπλα το ταλέντο του και την ορμή του. Η εδραίωση του εξαρτάται απόλυτα από αυτά τα δύο και την πίστη του στην μουσική και τον εαυτό του. Αυτό που έμαθα εγώ από την δουλεία μου, τα τελευταία οχτώ χρόνια, είναι πως όταν προσδοκείς χώρο για τα όνειρα σου, σου φτάνει και σου περισσεύει να έχεις την διάθεση να διεκδικήσεις την κατασκευή του.

7.    Ποιο τραγούδι σου είναι εκείνο που σε εκφράζει περισσότερο από όσα έχεις ερμηνεύσει και γιατί?

Αυτό αλλάζει, ανάλογα με τη φάση που βρίσκομαι. Αυτή τη στιγμή που η κατάσταση γύρω μου με έχει απόλυτα προσβάλλει και εξοργίσει, το τραγούδι που με εκφράζει περισσότερο είναι το “κοίτα εγώ”. “…του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου / γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω…”

8.    Έχουν περάσει 5 χρόνια περίπου από την κυκλοφορία του πρώτου σου προσωπικού δίσκου «εκατο μικρές ανασες» σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, μουσική Κώστα Τσίρκα και ενορχήστρωση Κώστα Παρίση. Πως βλέπεις  την πορεία που έχεις διανύσει μέχρι σήμερα?

Είμαι ευτυχισμένη και αισθάνομαι τεράστια ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου έκανε η ζωή να μου επιτρέψει να μου χαριστούν, οι μεγάλες μου ανθρώπινες στιγμές με τους συνεργάτες και κολλητούς μου Γεράσιμο, Θέμη, Κώστα και η σχέση μου με τους εκείνους που μας ακούν, έρχονται στα live μας και μοιράζονται μαζί μας την ίδια πρόθεση και συγκίνηση…

9.    α) Τι ρολό παίζει η μουσική στην ζωή σου?

β) Αν σου ζητούσαμε να ταυτίσεις τη μουσική με ένα χρώμα ποιο θα ήταν αυτό; ή με ένα ταξίδι ποιος θα ήταν ο προορισμός του?

Η μουσική όπως προείπα, είναι το σκηνικό της ζωής μου, το κόκκινο και μωβ, το άσπρο και το μαύρο. Ένα ταξίδι στην Νότια Γαλλία, με έναν σκαραβαίο του ’67 και μια βόλτα στην Αθήνα τον Αύγουστο.

10.  Η οικονομική κρίση που επικρατεί στις μέρες μας, πόσο έχει επηρεάσει το χώρο της μουσικής;

Η οικονομική κρίση, είναι το φαίνεσθε μιας κρίσης αξιών και μπορεί να επηρεάσει τα πάντα και τίποτα. Εξαρτάται από το πόση έκταση αφήνεις να πάρει μέσα στη ζωή σου, το κακό. Αν το ανέχεσαι και του επιτρέπεις να σε λερώσει, κατορθώνει να στα διαλύει όλα. Αν μείνεις μέσα σου καθαρός, ευθύς με τον εαυτό και τις επιθυμίες σου και προσπαθείς με όλο σου το κουράγιο να το ανατρέψεις, όπως υποχρεούται να πράττει κάθε ον που βιώνει κάτι που δεν του αρέσει, τότε απλά, δεν μπορεί να σε αγγίξει.