4 καταξιωμένοι Αρχιτέκτονες Συναπόφοιτοί μας ανταλλάσσουν απόψεις για την Πράσινη Αρχιτεκτονική

Πράσινη Αρχιτεκτονική ή αλλιώς Sustainable Architecture.

Τέσσερις καταξιωμένοι Αρχιτέκτονες Συναπόφοιτοί μας μιλούν για το νέο τύπο οικοδόμησης, που ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον, παραθέτουν τις απόψεις τους για την “μιμητική αρχιτεκτονική” και αναρωτιούνται…Είναι τελικά η Πράσινη Αρχιτεκτονική μια ακόμα μόδα; Ή απλά επιτακτική ανάγκη;

Γεώργιος Γουγουλάκης ’03
Politecnico di Milano | Architect Engineer N.T.U.A.
G Architects & Associates

Σκοπός της Πράσινης Αρχιτεκτονικής είναι η δημιουργία κτιρίων, σχεδιασμένων με τέτοιο τρόπο που να είναι ικανά να καλύπτουν τις ενεργειακές τους ανάγκες, προκαλώντας τη μικρότερη δυνατή περιβαλλοντική ζημιά. Αποτελεί επί της ουσίας προσέγγιση για την οικοδόμηση, η οποία λειτουργώντας αμφίδρομα μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος, θα ελαχιστοποιεί τις επιβλαβείς επιπτώσεις και στους δύο.

Σημαντικό είναι να αναφερθεί πως τα πρώτα «πράσινα» κτίρια τα συναντάμε περίπου το 470 π.Χ. Ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης και ο Ιπποκράτης, εκείνοι που με το «Ηλιακό σπίτι» και με το έργο «Περί αέρων, υδάτων και τόπων» αντίστοιχα, έβαλαν τις βάσεις για τη σύγχρονη «πράσινη αρχιτεκτονική». Μέσα από τα έργα αυτά προσπάθησαν να κάνουν κατανοητά σε όλους, εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχουν τα κτίρια έτσι ώστε -όπως αναφέρεται και πιο πάνω- να εξασφαλίζεται μια σχέση αρμονική μεταξύ των ανθρώπων και του περιβάλλοντος.

Αρχικά, από αισθητικής άποψης θα πρέπει το κτίριο να εντάσσεται στο περιβάλλον με τέτοιο τρόπο, που να βρίσκεται σε αρμονία με αυτό. Αυτό ωστόσο από μόνο του δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ένα κτίριο «πράσινο». Υπήρχαν άλλωστε πολλά παραδείγματα κτιρίων τα οποία μιμούνταν τα «πράσινα» κτίρια, χωρίς όμως να είναι τέτοια στην πραγματικότητα. Από τον Οκτώβριο του 2010 και μετά ωστόσο, με τον «ΚΕΝΑΚ» (Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων) ο οποίος είναι απαραίτητος για την έκδοση οικοδομικής άδειας νέου ή ριζικά ανακαινιζόμενου υφιστάμενου κτιρίου, αυτό δεν είναι εφικτό.

Σχετικά με την κατασκευή του, σημαντική είναι η σωστή τοποθέτηση του κτιρίου στο εκάστοτε οικόπεδο. Αυτό έχει να κάνει με το πώς εισέρχεται η ηλιακή ακτινοβολία στον κάθε χώρο του σπιτιού. Όταν το κτίριο έχει το σωστό προσανατολισμό, τότε έχουμε φυσικό φωτισμό και θέρμανση από τις ακτίνες του ήλιου , αποφεύγοντας έτσι τη χρήση τεχνητών μέσων, γεγονός που συνεπάγεται μικρότερη κατανάλωση ενέργειας, άρα και μειωμένο ενεργειακό αποτύπωμα.

Ιδανικότερος -ειδικά για την Ελλάδα- είναι ο νότιος προσανατολισμός, όπου συνήθως, συναντάμε χώρους όπως το καθιστικό όπου οι ένοικοι περνάνε περισσότερο χρόνο και ο οποίος παρέχει καλό φωτισμό για πολλές ώρες μέσα στην ημέρα και φυσική θέρμανση από τον ήλιο κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μιας και στους χειμερινούς μήνες οι ακτίνες του ήλιου βρίσκονται χαμηλά στον ορίζοντα και εισέρχονται πιο βαθιά στα δωμάτια.

Η σωστή φύτευση έχει εξίσου μεγάλη βαρύτητα, καθώς με τη βοήθειά της, επιτρέπεται στην ηλιακή ακτινοβολία να «εισέλθει» στο κτίριο μόνο στους χώρους που θέλουμε, αν κι εφόσον θέλουμε. Για παράδειγμα, στη βορεινή πλευρά του εκάστοτε κτιρίου ενδείκνυται η φύτευση αειθαλών δέντρων, τα οποία με το φύλλωμά τους εμποδίζουν τους κρύους βόρειους ανέμους να «χτυπήσουν» το σπίτι. Αντίθετα, στη νότια πλευρά, ιδανικότερη επιλογή αποτελούν τα φυλλοβόλα δέντρα, που στους χειμερινούς μήνες επιτρέπουν στην ηλιακή ακτινοβολία να ζεστάνει το σπίτι, ενώ στους καλοκαιρινούς την εμποδίζει δημιουργώντας σκιά που επιτρέπει στον καλύτερο δροσισμό του κτιρίου.

Απαραίτητη είναι επίσης η θερμομόνωση στην εξωτερική τοιχοποιία, τα κουφώματα αλουμινίου με θερμοδιακοπή και ενεργειακά τζάμια, καθώς και τα συστήματα σκίασης. Η χρήση των παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ισχυρού κελύφους το οποίο ελαχιστοποιεί τις ενεργειακές απώλειες και μειώνει την ανάγκη για χρήση τεχνητών μέσων ψύξης / θέρμανσης (air condition / καλοριφέρ). Τέλος, ενδείκνυται η χρήση οικολογικών, μη τοξικών δομικών υλικών όπως των κεραμικών τούβλων, του ξύλου και άλλων ανακυκλωμένων υλικών, τα οποία είναι φιλικά τόσο για τον άνθρωπο, όσο και για το περιβάλλον.

Πολλοί θα πουν πως πρόκειται για μόδα και όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο αρχιτέκτονας κ. Δημήτρης Ποτηρόπουλος, «η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη κινδυνεύει να καταντήσει η αφορμή για μια νέα εμπορευματοποίηση με οικολογικό προσωπείο».

Πρέπει όμως να καταλάβουμε πως ακόμη κι αν η «πράσινη αρχιτεκτονική» είναι ή θεωρείται μόδα από πολύ κόσμο, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε κάτοικοι αυτού του πλανήτη που ονομάζεται Γη και μας φιλοξενεί, θα πρέπει να αλλάξουμε άρδην τη συμπεριφορά μας απέναντί του και ν’ αρχίσουμε να του δείχνουμε το δέοντα σεβασμό.

Η «πράσινη αρχιτεκτονική» λοιπόν, δεν είναι μόδα, αλλά επιτακτική ανάγκη. Ένα «πράσινο» κτίριο άλλωστε, μόνο πλεονεκτήματα έχει. Είναι φιλικό προς το περιβάλλον, δημιουργεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ενοίκους του, μειώνει τη χρήση τεχνητών μορφών ενέργειας και συνεπώς το κόστος χρήσης του, γεγονός σημαντικό την περίοδο που διανύουμε, όπου λόγω της ενεργειακής κρίσης το κόστος της ενέργειας έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Μυρτώ Ξώπαπα ’07
MAS ETH Zurich | DipArch Engineer UPatras
MX-ARCHITECTURE

Βιώσιμη αρχιτεκτονική: Γιατί η εξέλιξη πρέπει να ξεκινά στο παρελθόν;

Σίγουρα η «Πράσινη Αρχιτεκτονική» αποτελεί μία επιτακτική ανάγκη για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μπορεί να έχει γίνει τάση τον τελευταίο καιρό, αλλά αυτό δεν παύει να μειώνει την σοβαρή ανάγκη για στροφή προς πιο βιώσιμα υλικά και τρόπους κατασκευής. Χτίζουμε σήμερα με γνώμονα το αύριο και το μέλλον του πλανήτη μας. Πρέπει να σκεφτόμαστε αρκετά μακροπρόθεσμα, σε βάθος αιώνων και όχι δεκαετιών για να μπορούμε να πούμε ότι μιλάμε για βιώσιμη αρχιτεκτονική. Η σωστή ενεργειακή απόδοση και αυτάρκεια ενός κτιρίου σε όλο τον κύκλο της ζωής του αποτελεί τον πιο σημαντικό στόχο της «Πράσινης Αρχιτεκτονικής». Τι είναι όμως αυτό και πως μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη;

Για να μιλήσουμε για πράσινη αρχιτεκτονική πρέπει να ξεφύγουμε από την κλίμακα του κτιρίου και να σκεφτούμε την μεγαλύτερη εικόνα, δηλαδή τον αστικό σχεδιασμό, που μετατρέπεται σταδιακά σε σχεδιασμό τοπίου. Χρειαζόμαστε περισσότερες πράσινες επιφάνειες και δημόσιους χώρους, που θα βοηθήσουν όχι μόνο στις ακραίες κλιματικές αλλαγές αλλά και στην αναπόφευκτη αύξηση της θερμοκρασίας της Γής. Ιδιαιτέρως σημαντικό είναι εκτός από το αστικό μέτωπο να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και ένα επιπλέον μέτωπο, την «πέμπτη όψη» ή αλλιώς δώμα των κατοικιών και δυνατότητες επαναχρησιμοποίησης του με βιώσιμο τρόπο. Η λύση πρέπει να περιλαμβάνει λεπτομερή σχεδιασμό με γνώμονα το πράσινο και ενσωμάτωση σε αυτόν, των φωτοβολταϊκών πάνελ. Ένα παράδειγμα ενός έργου του γραφείου μας, είναι η ανακαίνιση και αναπαλαίωση ενός νεοκλασικού κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας. Εφόσον ο χώρος της παλιάς αυτής αθηναϊκής αυλής ήταν περιορισμένος, εκμεταλλευτήκαμε τον χώρο της ταράτσας με άπλετη θέα στην Ακρόπολη και τον μετατρέψαμε σε μία πράσινη όαση χαλάρωσης, με μεσογειακά, αρωματικά φυτά που ευδοκιμούν στο Αττικό τοπίο. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύσαμε την σχέση του ανθρώπου με την φύση και σε μεγαλύτερη κλίμακα αναβαθμίσαμε το μικροκλίμα της περιοχής του κέντρου που έχει άμεση ανάγκη από πράσινο.

Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι υπάρχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά για την δημιουργία πράσινων κτιρίων. Πρέπει καταρχάς να είναι βιώσιμα και φιλικά προς τον χρήστη. Ενεργειακά μπορούν να τροφοδοτούνται μέχρι και εξ’ ολοκλήρου με φωτοβολταϊκά συστήματα. Εάν η τοποθεσία το επιτρέπει, η γη γύρω από το σπίτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες, ώστε να συνεισφέρει με αυτόν τον τρόπο στην ισορροπία του οικοσυστήματος. Ο σχεδιασμός και η αρχιτεκτονική πρέπει να σέβονται τον τόπο, την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον.

Ένα ακόμα παράδειγμα από έργο του γραφείου μας, σε συνεργασία με ελβετικό γραφείο είναι ένα συγκρότημα δεκατεσσάρων πολυτελών και έξυπνα οικολογικών κατοικιών, στην περιοχή Immensee της Ελβετίας.

Το οικόπεδο βρίσκεται σε μία πλαγιά με απότομη ανατολική κλίση και θέα στην λίμνη Immensee. Για να σχεδιάσουμε τους διαφορετικούς τύπους κτιρίων λάβαμε υπόψιν μας την τοπογραφία, τον θόρυβο από τον δρόμο και τον ιδανικό νότιο προσανατολισμό. Χρησιμοποιήσαμε έξυπνα την απότομη κλίση, ώστε να δημιουργήσουμε κλιμακωτά νότιες βεράντες στα κτίρια και τα οργανώσουμε σε ζευγάρια με πλάτη στον θόρυβο, ανοίγματα προς την θέα και σωστή διάταξη δωματίων σε κάθε διαμέρισμα ώστε να έχει τρείς προσανατολισμούς. Ο σωστός σχεδιασμός βοήθησε στο να έχουμε μία καλύτερη παθητική ενεργειακή αφετηρία, πάνω στην οποία εφαρμόσαμε έπειτα και τις πιο εξελιγμένες ενεργητικές ενεργειακές τεχνικές (θερμομόνωση, οικονομικά αποδοτικό σύστημα θέρμανσης με φωτοβολταϊκά, ανακύκλωση νερού, κλπ.).

Η αρχιτεκτονική λοιπόν επαναπροσδιορίζεται πάντα από το δομημένο και αδόμητο περιβάλλον, από τους ανθρωπογενείς και φυσικούς παράγοντες. Μπορεί ο όρος «Πράσινη Αρχιτεκτονική» να χρησιμοποιείται κατά κόρον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γίνονται αξιόλογες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός στην επιλογή της κατάλληλης ομάδας μελετητών (αρχιτέκτονας μηχανικός, αρχιτέκτονας τοπίου, μηχανολόγος μηχανικός, μηχανικός φυσικής κτιρίου, κτλ.) οι οποίοι με τις εξειδικευμένες γνώσεις τους θα εφαρμόσουν σωστά όλες τις τεχνικές που απαιτούνται για μία βιώσιμη, αειφόρο ανάπτυξη προς έναν υγιέστερο και πιο ευημερούμενο κόσμο.

Κωνσταντίνος Γιαννιώτης ’96
Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ | Lifetime Design
Yanniotis & Associates Architects & Consulting Engineers

Η θεώρηση του Βιώσιμου Σχεδιασμού ως μια υπόθεση που αφορά μόνο στα κτίρια και στις υποδομές και στο πώς αυτά ζουν με τις ελάχιστες δυνατές ενεργειακές απαιτήσεις, είναι μάλλον παρωχημένη.

Η άποψη αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι ένας τέτοιος σχεδιασμός ξεχνά το βασικό λόγο για τον οποίο κτίζουμε και τον κινητήριο μοχλό όλων που δεν είναι άλλος από τον χρήστη και τον άνθρωπο. Με τον ίδιο τρόπο που επιλέγουμε ένα ρούχο που είναι κατασκευασμένο από ευαίσθητα, μη τοξικά υλικά που δεν ερεθίζουν το δέρμα, έτσι και ένα κτίριο μπορεί και πρέπει να συμβάλει στην υγεία, την ευεξία και αρμονική διαβίωση των χρηστών του. Όποια χρήση και να έχει.

Κάθε κτίριο έχει την κλίμακά του που καθορίζεται από την κλίμακα των χρηστών που αυτό εξυπηρετεί. Για παράδειγμα η κλίμακα ενός κτιρίου με κύρια χρήση κατοικίας διέπεται από την αυτή του βασικού του χρήστη που είναι ο άνθρωπος. Αντίστοιχα ένα αεροδρόμιο, είναι πολύ πιο σύνθετο λειτουργικά γιατί εντάσσει μέσα του τελείως διαφορετικές κλίμακες και μεγέθη όπως είναι πχ το θηριώδες Α380 από τη μία και ένα μικροσκοπικό νεογέννητο βρέφος από την άλλη που πρόκειται να επιβιβαστεί και να ταξιδέψει με αυτό. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά να σχεδιάζουμε αεροδρόμια που θα καλύπτουν απόλυτα τις ανάγκες κίνησης, ελιγμού, ανεφοδιασμού των αεροπλάνων γιατί δεν αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τις ανάγκες της δικής μας φθαρτής φύσης;

Ο άνθρωπος ζει και αλληλεπιδρά σε κατασκευές και κτίρια και περιμένει να μπορεί να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δραστηριότητά του αυτή σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και σε όλες τις φάσεις που περνάει από νεογέννητο ως τα βαθιά του γεράματα. Ένα κτίριο το οποίο παύει να καθιστάται λειτουργικό και χρειάζεται η ριζική μετατροπή του ώστε να εξυπηρετηθούν οι από μία ηλικία και μετά βασικές ανάγκες του ανθρώπου, δεν είναι βιώσιμο ή αειφόρο. Ένας σχεδιασμός που αμελεί βασικές φάσεις της ανθρώπινης ζωής όπως για παράδειγμα το γήρας, η εγκυμοσύνη, η βρεφική και παιδική ηλικία, απευθυνόμενος σε ενήλικες (άνδρες κυρίως), εύρωστους, αδύνατους, ικανούς και ρωμαλέους με εξαιρετική φυσική, νοητική και πνευματική κατάσταση είναι ένας σχεδιασμός που ουσιαστικά απευθύνεται στο 10-15% των πιθανών χρηστών του. Πόσο βιώσιμο ή αειφόρο είναι αυτό;

Έτσι πέρα από τις πράσινες πρακτικές για κτίρια και τεχνολογίες οι οποίες βασίζονται σε πρότυπα και κώδικες με απολύτως μετρήσιμα και συγκρίσιμα αποτελέσματα, οφείλουμε να λάβουμε υπόψιν και την ουσία του ίδιου του σχεδιασμού των κτιρίων ως κελύφη και δοχεία που φέρουν με ασφάλεια την ίδια τη ζωή. Και για να γίνει πιο κατανοητό πώς σχεδιάζουμε σήμερα κτίρια και περιβάλλοντα στα οποία, φέρνουμε στη ζωή τα παιδιά μας τα οποία μεγαλώνουν σε αυτά και πώς οι δομές αυτές μας φιλοξενούν με το βέλτιστο τρόπο καλύπτοντας ικανοποιητικά τις ανάγκες της εργασίας, του ύπνου, της διατροφής, της σωματικής άσκησης και τις άλλες δραστηριότητές μας;

Στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο μας όλους τους παραπάνω λόγους έχουμε αναπτύξει ένα μοντέλο σχεδιασμού το οποίο και έχουμε ονομάσει Lifetime Design.

Στέλλα Δαούτη ’96
Αρχιτέκτων |Columbia University, MsAAD Advanced Architectural Design
AREA – Architecture Research Athens

Οι ολέθριες επιπτώσεις που έχει επιφέρει στο περιβάλλον ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η κλιματική κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας γίνονται ολοένα και πιο ορατά τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει τους Αρχιτέκτονες να σχεδιάζουν με γνώμονα το ενεργειακό αποτύπωμα των κτιρίων τους.

Επιπλέον προβληματισμοί, ακόμη πιο σημαντικοί ίσως, όπως το πώς εντάσσεται μία καινούρια κατασκευή σε ένα τοπίο, εάν επιβαρύνει τα δίκτυα μίας περιοχής (δίκτυα κυκλοφορίας, ενέργειας, νερού κλπ) ή εάν καταστρέφει μία κοινότητα ή ένα οικοσύστημα, είναι σύνθετα ζητήματα που οι αρχιτέκτονες καλούνται να αντιμετωπίσουν. Με τον ίδιο τρόπο που σήμερα οτιδήποτε κάνουμε έχει συνέπειες για το φυσικό περιβάλλον από το τι τρώμε, πώς μετακινούμαστε, πώς ντυνόμαστε, έτσι και το πώς παρεμβαίνουμε στο χτιστό και άχτιστο περιβάλλον είναι απαραίτητο να ειναι μελετημένο βάσει των νέων αυτών δεδομένων.

Τα καλύτερα μαθήματα για ένα πράσινο κτίριο προέρχονται μέσα από παραδείγματα τη λαϊκής αρχιτεκτονικής κάθε τόπου. Η έλλειψη πόρων έκαναν τους ανθρώπους να βρίσκουν λύσεις ιδιαιτέρως αποδοτικές τόσο στο σχεδιασμό και την κατασκευή των κτιρίων όσο και στην αντοχή τους σε βάθος χρόνου. Βασικές αποφάσεις, όπως αυτή της τοποθέτησης ενός κτιρίου στο οικόπεδο σε σχέση με τη βέλτιστη προστασία του από τον δυνατό αέρα και τον ήλιο, η διαμόρφωση των εξωτερικών ανοιγμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνουν το μέγιστο όφελος φυσικού φωτός και αερισμού, αποφάσεις για τα υλικά κατασκευής που σχετίζονται κάθε φορά με το τί υπάρχει σε αφθονία στην κάθε περιοχή και τις γνώσεις των μαστόρων ή ακόμη και η χρήση της βλάστησης, όπως με τη γνώριμη σε όλους μας κλιματαριά, που προσφέρει σκιά και δροσισμό στους υπαίθριους χώρους των κτιρίων είναι μερικά μόνο από τα επιτυχημένα παραδείγματα μίας παθητικής βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για το σήμερα.

Στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία ο Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων θέτει μια εννιαία βάση για το σχεδιασμό νέων κτίριων και την κατάταξη των υφιστάμενων σε σχέση με την ενεργειακή τους απόδοση. Αντίστοιχα συστήματα πιστοποίησης υπάρχουν και στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες (LEED, BREAM, HQE κ.α.).

Το σημαντικό σε αυτές τις πιστοποιήσεις -το δικό μας ΚΕΝΑΚ ακόμη υστερεί-, είναι να οδηγούν σε μια ολιστική προσέγγιση στο σχεδιασμό και την κατασκευή κτιρίων, ώστε οι παραπάνω να μην εστιάζουν αποκλειστικά σε ένα στοιχείο του κτιρίου, όπως είναι η κατανάλωση ενέργειας. Κρίσιμα στοιχεία όπως η προστασία και ενίσχυση της τοπικής βιοποικιλότητας ή η προστασία μιας κοινότητας, η προέλευση των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν και η επανάχρηση κτιρίων και πόρων έναντι μίας νέας κατασκευής είναι βασικές αποφάσεις που επηρεάζουν το πόσο πράσινο τελικά είναι ένα κτίριο

Αραγε πόσο πράσινο μπορεί να είναι ένα κτίριο που ναι μεν χρησιμοποιεί υλικά με υψηλές θερμομονωτικές ιδιότητες αλλά έχουν παραχθεί σε μακρινή περιοχή και έχουν διανύσει τεράστιες αποστάσεις για να έρθουν σε εμάς; Η πόσο πράσινο μπορεί να είναι ένα κτίριο που μπορεί να διαθέτει τον πιο σύγχρονο “πράσινο” εξοπλισμό αλλά χτίστηκε σε μία απομακρυσμένη περιοχή καταστρέφοντας ένα ολόκληρο οικοσύστημα κατά την υλοποίησή του;

Είναι αδιαμφισβήτητα επιτακτική ανάγκη που χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη όλες τις κλίμακες σχεδιασμού και υλοποίησης. Δηλαδή πλέον μιλάμε όχι μόνο για μία πράσινη Αρχιτεκτονική αλλά για μία πράσινη Χωροταξία, πράσινη Πολεοδομία, πράσινη Πολιτική, για ένα πράσινο τρόπο ζωής.

Η ανάπτυξη στο πρώην Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού, στο παραθαλάσσιο μέτωπο της Αθήνας, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα έργα στην Ευρώπη. Καρδιά του εγχειρήματος αποτελεί το μητροπολιτικό πάρκο και το θαλάσσιο μέτωπο, δύο δημόσιοι χώροι εξαιρετικής σημασίας για όλη την πόλη. Με στόχο την εξυπηρέτηση και την άνετη πρόσβαση του κοινού τόσο στο πάρκο όσο και στη δημόσια παραλία σχεδιάσαμε μια σειρά από ανοιχτές, ημιυπαίθριες δομές που προσφέρουν σκίαση και προστασία από τη βροχή ενώ φιλοξενούν υποδομές όπως αποδυτήρια, δημόσιες τουαλέτες κλπ. Η χωροθέτησή τους έγινε σε συνεργασία με τους αρχιτέκτονες τοπίου Sasaki, που είναι υπεύθυνοι για το σχεδιασμό του πάρκου, βασισμένοι στο αρχικό masterplan των Foster+Partners. Οι προτεινόμενες δομές χωρίζονται σε τρεις οικογένειες, κάθε μία με ξεχωριστή ταυτότητα, ώστε να είναι αναγνωρίσιμες κατά την περιήγηση στο πάρκο και το παραλιακό μέτωπο.

Σταθμοί αποδυτηρίων καταμήκος της δημόσιας παραλίας, μικρά και μεγάλα στέγαστρα και δημόσιες τουαλέτες, λειτουργούν ως μικρά παραδείγματα βιώσιμων κατασκευών χρησιμοποιώντας την ελάχιστη στήριξη κάθε φορά, ενώ επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη για σκίαση. Βασική στρατηγική βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτελεί η επανάχρηση κομματιών σκυροδέματος από την υποδομή των αεροδιαδρόμων που αποξηλώνονται, μειώνοντας το ενεργειακό αποτύπωμα των κατασκευών. Επιπλέον στρατηγικές, όπως τεχνολογίες που εξασφαλίζουν την πλήρη κάλυψη των αναγκών άρδευσης και ηλεκτροδότησής των δομών, ή και πιο απλές όπως η ένταξη αρωματικών και αναρριχητικών φυτών στο κέλυφός τους, συμπληρώνουν τις βασικές αρχές σχεδιασμού.

Η Στυλιανή Δαούτη (αρχιτέκτων DPLG, 2002, Paris – Belleville, Γαλλία και Master of Science Degree in Advanced Architectural Design, 2005, Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης), είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας AREA (Architecture Research Athens), μαζί με τους αρχιτέκτονες Γιώργο Μητρούλια και Μιχάλη Ραυτόπουλο. Το βραβευμένο υλοποιημένο αρχιτεκτονικό έργο της ομάδας στην Ελλάδα, συμπληρώνεται από πολλαπλές διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς και παρουσίασεις σε διεθνείς εκθέσεις. Παράλληλη δραστηριότητα αποτελεί και η διδασκαλία αρχιτεκτονικού σχεδιασμού σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά τμήματα των Αρχιτεκτονικών Σχολών των Πανεπιστημίων Πατρών, Θεσσαλονίκης και Θεσσαλίας καθώς και η διοργάνωση αρχιτεκτονικών εργαστηρίων συμμετοχικού σχεδιασμού σε Δήμους, σχολεία και πολιτιστικούς οργανισμούς.